Şu meseleyi anlayayım dedim; Nebahat
Dedi: “Hocam inan yoktur bende kabahat”
Atıldı uzaktan söze karıştı hemen Sebahat:
“Aramızda sorundur epey zamandır, Talat”
Dedim: “Talat gel de olayı bir de sen anlat”
Yüksek sesle dedi: “Yoktur bende kabahat,
Bildiğim aralarındaki dava beni paylaşmak,
Bunun için günlerdir sürüyor savaşmak.
Var iken tatlı tatlı hep birlikte konuşmak,
Niyetim üçümüzü de bir arada tutmak.”
Dedim: “Ne dersiniz sizler şimdi buna?”
Dediler: “Çok samimiydik hile düştü aramıza
Hiç sebep yok artık onun için kavgamıza
Yeter ki o kabul etsin biz çoktan razıyız buna
Oluruz birbirimize dostça birer kuma.”
Yıllar geçti aradan, bir gün Talat çıktı karşıma
Aman hocam!. Dedi: “Bana sakın bir şey sorma!.
Zevceler yüzünden bin pişmanım hayatıma.
Yine kavga ediyorlar, Sebahat ile Nebahat
Evlatlarım epey büyüdüler, Serhat ile Ferhat
Aralarındaki sorun bitmedi, aynı yine Talat
Anladım onlarda değil, bendeymiş asıl kabahat.”
(S. Adar, Aşk Ateşi eserden)
adarselim@gmail.com
